عینک‌های هوشمند جدید؛ ترکیب راحتی و نمایشگرهای پیشرفته+تصاویر

به گزارش پارسینه به نقل از engadget، احساس رو‌به‌رشدی وجود دارد که گجت‌ها دیگر هیجان‌انگیز نیستند. و اگرچه من کاملاً موافق نیستم، می‌توانم درک کنم چرا برخی چنین حسی دارند. کافی است به برخی از دستگاه‌های جدیدی فکر کنید که شرکت‌ها از زمان معرفی آیفون اصلی تلاش کرده‌اند جا بیندازند.  

 

تلویزیون‌های سه‌بعدی شکست بزرگی بودند و تبلت‌ها هنوز هم بیشتر شبیه گوشی‌های هوشمند بزرگ‌تر هستند، با وجود تلاش‌های اپل برای معرفی آن‌ها به‌عنوان جایگزین لپ‌تاپ. در همین حال، حتی با پیشرفت‌های عظیم فناوری در دهه گذشته، هدست‌های واقعیت مجازی همچنان محصولی خاص باقی مانده‌اند؛ به دلیل عواملی مانند قیمت بالا و کمبود محتوای جذاب. و اگرچه شرکت‌های بزرگی مانند گوگل، مایکروسافت، متا و دیگران میلیاردها دلار در توسعه هوش مصنوعی سرمایه‌گذاری کرده‌اند، موج اول دستگاه‌های اختصاصی هوش مصنوعی شکست کامل بود.  

وقتی به آن فکر کنید، تنها دسته نسبتاً جدیدی از گجت‌ها که توانسته‌اند به بازار اصلی راه پیدا کنند، ساعت‌های هوشمند هستند. با این حال، چون آن‌ها بیشتر به حسگرهای سلامت و تناسب‌اندام پوشیدنی تبدیل شده‌اند تا رایانه‌های مچی، نتوانسته‌اند زندگی ما را مانند رایانه شخصی و گوشی هوشمند دگرگون کنند. اما به نظر می‌رسد این وضعیت در آستانه تغییر است، زیرا غول‌های فناوری تصمیم گرفته‌اند که عینک‌های هوشمند «چیز بزرگ بعدی» باشند.  

 

 هدست‌ها در برابر عینک‌های هوشمند؛ تفاوت چیست؟  

ممکن است بگویید: «صبر کنید، مگر هدست‌های VR و عینک‌های هوشمند شبیه هم نیستند؟» پاسخ هم بله است و هم خیر. هر دو به سخت‌افزار و نرم‌افزار مشابه نیاز دارند، اما استفاده‌شان کاملاً متفاوت است. هدست‌های VR بزرگ‌تر و سنگین‌ترند و تجربه‌ای ایزوله ایجاد می‌کنند که حس انتقال به دنیایی دیگر را می‌دهد. این محیط بسته برای بازی، جلسات مجازی یا مدل‌سازی سه‌بعدی ایده‌آل است.  

در مقابل، عینک‌های هوشمند برای محیط واقعیت ترکیبی طراحی شده‌اند؛ جایی که اطلاعات یا پیام‌ها روی دید شما قرار می‌گیرند، در حالی که همچنان از محیط اطراف آگاه هستید. هدف آن‌ها ایجاد یک نمایشگر سبک و موبایل‌محور است که دید شما را تقویت کند، نه اینکه جهان واقعی را کاملاً جایگزین کند.  

 

 چرا مطمئنیم عینک‌های هوشمند «چیز بزرگ بعدی» هستند؟  

نشانه‌ها واضح‌اند: تعداد شرکت‌هایی که عینک هوشمند عرضه کرده‌اند یا قصد دارند عرضه کنند، روزبه‌روز بیشتر می‌شود. پس از شکست گوگل گلس در ۲۰۱۳، نمونه‌های موفق‌تر مانند عینک‌های هوشمند متا ری-بن وارد بازار شدند. این مدل‌ها با قابلیت عکس‌برداری، فیلم‌برداری و پخش صدا، مفهوم عینک هوشمند را به جریان اصلی آوردند.  

 

نسخه‌های جدیدتر مانند Meta Ray-Ban Display با نمایشگر RGB در یک لنز، ما را به نمایشگر پوشیدنی واقعی نزدیک کرده‌اند. علاوه بر متا، شرکت‌هایی مانند Even Realities، Rokkid، TCL، Xreal و Viture نیز وارد رقابت شده‌اند.  

 

اپل نیز طبق گزارش‌های بلومبرگ قصد دارد به جای ادامه مسیر Vision Pro، روی عینک‌های سبک‌تر و عامه‌پسندتر تمرکز کند. فروش ضعیف هدست ۳۵۰۰ دلاری اپل نشان می‌دهد این تغییر مسیر منطقی است. گوگل هم با سیستم‌عامل جدید Android XR و همکاری با برندهایی مثل Gentle Monster و Warby Parker، به‌طور جدی وارد عرصه شده است.  

 

 چرا باید عینک‌های هوشمند بخواهیم؟  

شرکت‌ها به‌وضوح روی این محصول سرمایه‌گذاری می‌کنند، اما برای کاربران چه سودی دارد؟ مدل‌های فعلی را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:  

1. مدل‌های پایه بدون نمایشگر داخلی: مانند Meta Ray-Ban یا Bose Sound Frames که بیشتر برای پخش موسیقی یا ثبت عکس و ویدئو طراحی شده‌اند. این دسته به دلیل محدودیت قابلیت‌ها احتمالاً به‌زودی منقرض خواهند شد.  

2. (دسته‌های دیگر در ادامه متن اصلی معرفی می‌شوند، اما تا اینجا مشخص است که هدف نهایی، ایجاد نمایشگر پوشیدنی کاربردی و همه‌جانبه است.)

سپس فرصتی داشتم تا ببینم چگونه اپلیکیشن‌های اوبر و گوگل مپس روی نمونه‌های مرجع عینک‌های هوشمند اجرا می‌شوند؛ این بار با مدل‌هایی که هم نسخه تک‌لنز RGB و هم نسخه دو‌لنز RGB داشتند. شگفت‌انگیز بود که حتی در نسخه تک‌لنز، مپس توانست نقشه‌ای دقیق با قابلیت بزرگ‌نمایی و کوچک‌نمایی تولید کند. اما وقتی به مدل دو‌لنز تغییر دادم، جهش قابل‌توجهی در وضوح و شفافیت دیدم؛ همراه با نقشه‌ای با کیفیت بالاتر و تصاویر سه‌بعدی استریوسکوپی از ساختمان‌ها. شاید هنوز برای نتیجه‌گیری زود باشد و درک وضوح بین افراد بر اساس شکل سر و عوامل دیگر متفاوت باشد، اما پس از دیدن آن، بیشتر مطمئن شدم که عینک‌های هوشمند با نمایشگرهای RGB دو‌لنز همان چیزی هستند که صنعت در بلندمدت روی آن توافق خواهد کرد.  

دومین دستگاهی که امتحان کردم، هدست Samsung Galaxy XRبود؛ دستگاهی که نخستین بار هنگام معرفی در اکتبر آن را آزمایش کرده بودم. با این حال، در مدت کوتاهی پس از آن، گوگل چند ویژگی جدید اضافه کرده که قابلیت‌های هدست را به‌طور چشمگیری گسترش داده است. با استفاده از دوربین‌های بیرونی هدست، توانستم یک بازی «I Spy» را با هوش مصنوعی Gemini انجام دهم. شاید این افزوده کوچک به نظر برسد، اما فکر می‌کنم نقش بزرگی در نحوه استفاده ما از دستگاه‌های مجهز به Android XR ایفا خواهد کرد، زیرا به هدست (یا عینک) امکان می‌دهد بهتر بفهمد به چه چیزی نگاه می‌کنید تا پاسخ‌های زمینه‌ای و مفیدتری ارائه دهد.

بزرگ‌ترین شگفتی زمانی بود که در یک تماس مجازی با فردی که از آواتار جدید گوگل به نام Likeness استفاده می‌کرد، شرکت کردم. برخلاف کاراکترهای کارتونی و کم‌جزئیاتی که پیش‌تر در پلتفرم‌هایی مثل Meta Horizonدیده بودیم، بازنمایی‌های مجازی گوگل از چهره افراد به‌طرز ترسناکی واقعی بودند. آن‌قدر واقعی که مجبور شدم دوباره بررسی کنم تا مطمئن شوم با تصویر واقعی طرف نیستم. از آنچه دیدم، این آواتارها حتی یک گام جلوتر از Apple Personas هستند. گوگل می‌گوید هدست‌هایی مانند Galaxy XR از حسگرهای داخلی برای ردیابی و پاسخ به حرکات صورت استفاده می‌کنند و کاربران می‌توانند آواتارهای خود را با اپلیکیشن مستقل که سال آینده عرضه می‌شود، بسازند و ویرایش کنند.  

 

در نهایت، فرصت داشتم عینک‌های Project Auraشرکت Xreal را امتحان کنم تا ببینم Android XR روی دستگاهی که عمدتاً برای نمایشگرهای بزرگ مجازی در قالبی قابل حمل طراحی شده، چگونه عمل می‌کند. چون این نمونه پیش‌تولید بود، امکان گرفتن عکس نداشتم. با این حال، از وضوح و شفافیت آن‌ها واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم. وجود شیشه الکتروکرومیک ویژگی جذابی بود؛ زیرا به کاربران امکان می‌دهد تنها با یک لمس میزان تیرگی لنزها را تغییر دهند. همچنین، لنزها می‌توانند به‌طور خودکار بسته به اپلیکیشن مورد استفاده، میزان تیرگی را تنظیم کنند تا فضای ایزوله‌تر یا بازتری ایجاد شود. زاویه دید ۷۰ درجه Aura نیز قابل توجه بود، هرچند اگر کمی بیشتر بود، فضای عمودی بیشتری برای نمایش فراهم می‌کرد.  

این دستگاه چیزی بین عینک‌های هوشمند سبک و یک هدست کامل VR است و به یک پک باتری سیمی متکی است که علاوه بر تأمین انرژی، نقش تاچ‌پد و هاب اتصال به دستگاه‌های خارجی مانند گوشی، لپ‌تاپ یا کنسول بازی را ایفا می‌کند.  

 

هنگام استفاده از Aura توانستم به یک رایانه دیگر وصل شوم و به‌طور همزمان چند کار انجام دهم. عینک‌ها امکان نمایش چندین صفحه مجازی و اجرای چند اپلیکیشن را فراهم کردند. این قابلیت به من اجازه داد در یک تماس مجازی با فردی که از Likeness استفاده می‌کرد حضور داشته باشم، در حالی که دو پنجره مجازی دیگر در دو طرف باز بودند. همچنین یک بازی AR (به نام Demeo) را امتحان کردم و در فضای مجازی حرکت کرده و با دست‌هایم میدان نبرد را جابه‌جا کردم یا اشیاء را برداشتم.  

 

البته همه این‌ها زیاد بود و مدتی طول کشید تا همه چیز را پردازش کنم. اما پس از تأمل، چند نکته کلیدی از تجربه‌ام با دستگاه‌ها و نمونه‌های Android XR گرفتم. بیش از هر پلتفرم هدست یا عینک هوشمند دیگری، احساس می‌کنم گوگل تلاش زیادی برای ایجاد یک اکوسیستم رو‌به‌رشد از دستگاه‌ها انجام می‌دهد. این موضوع بسیار مهم است، زیرا هنوز در ابتدای چرخه عمر گجت‌های پوشیدنی با نمایشگر هستیم و هیچ‌کس طراحی کاملاً پخته‌ای مانند گوشی‌های هوشمند یا لپ‌تاپ‌ها ارائه نکرده است. تا رسیدن به آن نقطه، یک سیستم‌عامل انعطاف‌پذیر نقش بزرگی در حمایت از شرکت‌هایی مانند سامسونگ، Xreal و دیگران ایفا خواهد کرد.  

 

اما این همه ماجرا نیست. گوگل به‌وضوح بر آسان‌سازی توسعه دستگاه‌های Android XR تمرکز کرده است. این شرکت می‌داند بدون نرم‌افزارهای کاربردی که بتوانند ویژگی‌های نسل بعدی عینک‌ها را برجسته کنند، احتمال دارد علاقه کاربران محدود باقی بماند؛ مشابه آنچه در پذیرش هدست‌های VR دیده‌ایم. بنابراین گوگل در واقع در دو جبهه می‌جنگد و همین موضوع مسیر را دشوارتر می‌کند.  

 

گوگل تأکید زیادی بر توانایی Android XR به‌عنوان چارچوبی برای گجت‌های آینده و پاسخ به نیازهای توسعه‌دهندگان دارد. این رویکرد مشابه کاری است که گوگل با اندروید معمولی انجام می‌دهد و برخلاف روش سنتی اپل است. زیرا برخلاف Vision Pro و visionOS، گوگل قصد دارد به‌طور گسترده به شرکای خود مانند Xreal، Warby Parker، Gentle Monster و دیگران برای ساخت سخت‌افزار جذاب متکی باشد. همچنین گوگل اعلام کرده قصد دارد از عینک‌های هوشمندی که به گوشی‌های اندرویدی و iOS و همچنین ساعت‌های هوشمند هر دو اکوسیستم متصل می‌شوند، پشتیبانی کند؛ هرچند برای کاربران اپل محدودیت‌هایی به دلیل ساختار سیستم‌عامل وجود خواهد داشت.  

 

این بدان معنا نیست که در آینده عینک‌های Pixel عرضه نخواهند شد، اما فعلاً این رویکرد هوشمندانه به نظر می‌رسد و شاید درسی باشد که گوگل پس از تجربه Google Glass بیش از یک دهه پیش آموخته است. در همین حال، آواتارهای بسیار واقعی مانند Likeness می‌توانند نقطه عطفی در همکاری‌های مجازی باشند، زیرا برای اولین بار، صحبت با یک بازنمایی دیجیتال از فرد دیگر برایم طبیعی به نظر رسید.

پس از این آزمایش‌ها، فرصتی داشتم با جاستون پین، مدیر ارشد مدیریت محصول XR در گوگل، صحبت کنم. او تفاوت عینک‌های هوشمند با گجت‌های معمولی را این‌گونه توضیح داد: «عینک‌های هوشمند باید در وهله اول عینک‌های خوبی باشند. آن‌ها باید فرم مناسب داشته باشند، لنزهای خوب با پشتیبانی از نسخه‌های طبی، ظاهر جذاب و خرید آسان.»  

 

این کار ساده‌ای نیست و هیچ تضمینی وجود ندارد که نسل بعدی عینک‌ها و هدست‌های هوشمند موفقیت بزرگی باشند. اما از آنچه دیدم، گوگل با Android XR در حال ساختن پایه‌ای بسیار قانع‌کننده است.